माघ । १७ काठमाडौ, नचाहदा नचाहदै जीवनमा
सार्थकताले भन्दा निरर्थकताले वास गर्यो ।
जीवन पुर्णता तर्फ नभई सुन्यता तर्फ दौडिदै गयो ।
बाच्नुको अर्थहरु अर्थहिन हुँदै गयो ।
जब म भित्रको म नै म भित्रै मरियो ।
तब मैले आत्मा हत्या संग मन मनै प्रश्न गरे र रुदै चिच्याउदै सोधे ।
हे.......आत्मा हत्या के तिमी सहि छौ ?
के मेरो अन्तिम विकल्प र मार्ग तिमि नै हौ ?
उसले आत्तिदै भन्न थाले हे……मुर्ख मानव शान्त हौ शान्त ।
म जहाँ पनि जहिले पनि गलत नै छु ।
म त पापीहरु मध्येको महा पापी हु ।
म न समस्या पछिको समाधान हु न समस्या अघिको रोकथाम ।
म त केवल कारण हु । जुन मानवीय व्यबहार र आचरणमा भर पर्छ । कसैको मानव अस्तित्व नै हत्याउनु र मानव अस्तित्व बिहिन बाच्नु । कसैको न्याय अधिकार खोस्नु र न्याय अधिकार बिहिन बाच्नु ।
कसैलाई शोषन गर्नु र शोषित भइ बाँच्नु पनि त आत्मा हत्या नै हो । फरक यति हो कसैले आत्मा हत्या गर्छन् त कसैले पर आत्मा हत्या ।
यदि तिमी यो समाजलाई म बाट मुक्त गर्न चाहान्छौ भने तिमिले बाच्नै पर्छ ।
जिँउदो जाग्दो मान्छे बनी उठ्नै पर्छ ।
दु:ख पिडा र चुनौतीलाई शक्तिमा बदल्नु पर्छ ।
आफू भित्रको डर र कायर आशुलाई आफै भित्र दबाउनु पर्छ । आफ्नै मुटु निचोरेर भएपनि सबैलाई रगतको मूल्य बुझाउनु पर्छ ।
आफ्नै धड्कन रोकेर भएपनि युगान्तकारी गुन्ज्याउनु पर्छ ।
त्यसैले तिमी आफ्नो अभिच्छिन्न यात्रा र लक्ष्यमा अबिचलित अघि बढ्दै जाउ ।
सबैलाई यहि सत्य कुरा बताउ ।
ती मर्नेको निम्ति शून्य शून्य एउटा चिहान छ ।
मृत्यु संग जित्नेहरुको निम्ति जित्नै जितको संसार छ । एक पलमा एक दिन, एक दिनमा जिबन, एक जिवनमा युग बदल्ने एक चोटी आउँछ ।
त्यही चुनौती र उपलब्धी बिचको अवसरलाई
पछ्याउँदै युग र समयले मागेको......युग पुरुष बन्न, युग नारी बन्न तिमिलाई मेरो आशिर्वाद ।
लेखक📝: Gyalzen Dorje Tamang
हाल: नख्खु कारागार, काठमाडौ
